NPPL: Prolog

PROLOG: Oddech śmierci


Ostatni oddech

Anioły nie krzyczą
ocierając się o śmierć
stojąc
z poranionym brzuchem
każde cierpienie
maskują uśmiechem
każdy grymas bólu
bezruchem

Anioły nie płaczą
w chwili eksodusu
czekając
z cieniem uśmiechu
maskują jęki
wesołym szeptem
ostatnim tchnieniem
na bezdechu...

 – Proszę Naruto, nie rób tego. Masz w sobie krew Uzumakich, masz żyć, rozumiesz?! – Błagała rozpaczliwie kobieta, przyciskając go do swej piersi. Chłopiec leżał bezwładnie w jej ramionach, a jego ciało było sine. Wyglądał tak przeraźliwie blado i nieruchomo... Jedynie jego przyspieszony oddech świadczył o tym, że wciąż żyje.
   Kobieta odgarnęła długie pasma swoich blond włosów, które przysłaniały jej widoczność i przyłożyła drżące dłonie, otoczone zieloną poświatą, do klatki piersiowej chłopca tuż na wysokości serca. Nie widząc żadnej poprawy zaklęła siarczyście, starając się powstrzymać łzy.

 – Naruto do cholery, otwórz oczy! – Krzyknęła, blednąc coraz bardziej z przerażenia, gdy tylko zauważyła, że jego puls zanika. Zaczęły ją dopadać same czarne myśli aż w końcu pojawiła się tylko pustka.  Bezustannie próbowała go leczyć, lecz to nic nie dawało.
 – Daj spokój, Tsunade – poczuła na swoim ramieniu silną dłoń mężczyzny, który stał za nią z pochyloną głową i przemawiał do niej pełnym smutku głosem.  – Już nic nie możemy dla niego zrobić. To już… – kobieta gwałtownie mu przerwała, wyrywając się mu.
 – Nie mów, że to koniec! – Krzyknęła. – Inaczej nigdy ci tego nie wybaczę, sensei.
    Hiruzen westchnął bezradnie, dając jej spokój, natomiast blondynka odwróciła się w stronę postaci ukrytej w cieniu, pogrążonej w bezbrzeżnym smutku i rozgoryczeniu. Na pobladłej twarzy okalanej hebanowymi włosami malowała się udręka i nienawiść do własnej osoby.
 – Ty – warknęła przez zaciśnięte zęby Tsunade. – Dlaczego przy nim nie byłeś? Miałeś go pilnować. Do cholery, Itachi! – Brunet nawet na nią nie spojrzał. Pusty wzrok miał utkwiony w ziemi, a wszystko dookoła zdawało się do niego nie docierać. Wciąż miał przed oczami postać blondyna, który zostaje przekłuty strzałą i pada na ziemię. Nie był wstanie go uratować, nie był wstanie nic dla niego zrobić. Mimo że powinno być na odwrót, Naruto i tak się do niego uśmiechał, pocieszając go.  Teraz mógł mieć tylko nadzieję, że zdarzy się cud. Trzymał się uporczywie zasady, że nadzieja umiera ostatnia i nie obchodziło go to, że wszyscy już praktycznie spisali blondyna na straty. On postanowił w niego wierzyć. Wiedział, że Naruto tak łatwo się nie podda, że będzie żył.

♦

    Widział tylko czerń, która otaczała go z każdej możliwej strony, nie dając ani cienia szansy na ujrzenie czegokolwiek poza nią. Zupełnie tak, jakby chciała być w centrum jego uwagi. Nie wiedział, gdzie się teraz znajdował. Wiedział jedynie, że czuł niesamowity ból i pulsowanie w żyłach, jakby przepływał przez niego gorący ogień, mimo że on sam czuł paradoksalnie przejmujący chłód.
Miał wrażenie jakby całe jego ciało drętwiało, jakby powoli tracił czucie w nogach i rękach. Próbował poruszyć czymkolwiek, choćby palcem, lecz bez skutku, zupełnie jakby ogarnął go paraliż.
    W pewnym momencie usłyszał plusk rozbijającej się kropli o taflę wody i tubalny głos, roznoszący się echem, lecz słowa go nie sięgały.
    Przed jego oczami rozbłysło znikąd czerwone światło, oślepiając go.
 – Dzieciaku – usłyszał tym razem wyraźniej, lecz nie odpowiedział. – Naruto! – Do tajemniczego głosu wdarła się irytacja i zmartwienie. Blondyn natychmiastowo uchylił powieki, gdy tylko rozpoznał jego posiadacza i rozejrzał się w około.
 – Kyuubi? – Spytał dość niepewnie. - Co się dzieje? - Czuł taki lęk, jakiego jeszcze w życiu nie czuł. – Gdzie ja jestem? Nic nie widzę, a nie pamiętam bym stracił wzrok – panika coraz bardziej zaczęła w nim narastać.
 – Spokojnie dzieciaku – starał się go uspokoić demon. – Przypomnij sobie, co robiłeś zanim straciłeś przytomność – poradził.
 – Byłem na dachu w Suna Gakure.
 – Tak – potwierdził z zadowoleniem demon. - Próbowałeś uratować swojego kuzyna i wtedy oberwałeś – Naruto, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, odruchowo chwycił się za lewe ramię. – Strzała była nasączona trucizną i to wcale nie byle jaką – Kyubii parsknął niewesoło. – Ten, który ją stworzył musiał się naprawdę nieźle postarać,  ponieważ działa ona jedynie na junchuuriki, ale nie robi nic demonowi. Dlatego też teraz będziesz się musiał skupić, bo czeka cię ciężkie zadanie – ostrzegł chłopca, na co ten kiwnął potakująco głową. – Musisz się pozbyć całej chakry, jaką posiadasz.
 – To znaczy? – Naruto spojrzał na demona zdezorientowanym wzrokiem. Czuł się zagubiony i przerażony całą tą sytuacją. Kolejne słowa Kyuubiego były dla niego niezrozumiałe, a gdy w końcu udało mu się pojąć ich sens, jego oczy rozszerzyły się w niemym szoku natomiast z ust wyrwał się pełen niedowierzania, słaby dźwięk. To jedno krótkie zdanie rozbrzmiewało w jego głowie niczym zepsuta płyta, która bez przerwy odtwarza to samo:
 – Musisz umrzeć.

♦

    Nie pamiętał co się później działo, ale wtedy, gdy już wszystko wydawało się chylić ku końcowi, a jego samego ogarniała pustka, próbująca odebrać mu wszelkie chęci do życia, Naruto nagle otworzył oczy…

Rozdział 1